زبان اسپانیایی (español) که به نام‌های اسپانیولی، کاستیایی و کاستیلی (castellano) نیز شناخته می‌شود، زبانی رومی است که از شبه‌جزیره ایبری در اروپا ریشه گرفته و امروزه با داشتن نزدیک به ۵۰۰ میلیون گویشور بومی (بیشتر در اسپانیا و قاره آمریکا)، یک زبان جهانی است. اسپانیایی از نظر شمار گویشوران بومی دومین زبان جهان، پس از چینی ماندارین، و از نظر شمار کل گویشوران چهارمین زبان جهان، پس از انگلیسی، چینی ماندارین و هندی است. اسپانیایی عضو گروه زبان‌های ایبرو-رومی از خانواده زبان‌های هندواروپایی است. این زبان پس از فروپاشی امپراتوری روم غربی در سده پنجم میلادی از چندین گویش لاتین عامیانه در ایبری شکل گرفت. کهن‌ترین متون لاتین با ردپایی از اسپانیایی در شمال ایبری در سده نهم پدید آمده‌اند و نخستین استفاده منظم نوشتاری از این زبان در تولدو، یک شهر برجسته در پادشاهی کاستیا، در سده سیزدهم رخ داد. از سال ۱۴۹۲، زبان اسپانیایی به نایب‌السلطنه‌های امپراتوری اسپانیا، به ویژه به قاره آمریکا و همچنین سرزمین‌هایی در آفریقا، اقیانوسیه و فیلیپین منتقل شد. ماریو پی، زبان‌شناس ایتالیایی-آمریکایی، طی پژوهشی در سال ۱۹۴۹ با بررسی مقایسه واج‌شناسی، تصریف، نحو، واژگان و آهنگ زبان‌های رومی و لاتین دریافت که اسپانیایی از نزدیک‌ترین زبان‌های رومی به لاتین است (۲۰٪ تفاوت) و در میان این زبان‌ها فقط ساردینیایی (۸٪ تفاوت) و ایتالیایی (۱۲٪ تفاوت) به لاتین نزدیک‌ترند. حدود ۷۵٪ از واژگان اسپانیایی نوین از لاتین می‌آیند که این شامل وام‌واژه‌های لاتین از یونانی باستان نیز می‌شود. اسپانیایی از آغاز با عربی در تماس بوده‌است و به دلیل رخدادهای دوره اندلس، حدود ۸٪ از واژگان آن دارای ریشه عربی هستند. اسپانیایی همچنین از زبان‌های باسکی، ایبریایی، سلتیبری، ویزیگوتی و سایر زبان‌های همسایه ایبرو-رومی تأثیر پذیرفته‌است. علاوه بر این، اسپانیایی واژگانی از زبان‌های دیگر، به ویژه سایر زبان‌های رومی (فرانسوی، ایتالیایی، رومی اندلسی، پرتغالی، گالیسی، کاتالان، اکسیتان و ساردینیایی) و همچنین زبان‌های کچوا، ناهواتل و سایر زبان‌های بومی قاره آمریکا جذب کرده‌است.